+Jef Van den Broeck

een terugblik

We schreven al november toen ik in 1960 te Leuven aankwam en een kot toegewezen kreeg op de scoutsbasis van VHSK (Vlaamse Hoog-Studenten-Kring) in de Burgemeesterstraat.  Jef was er toen preses  en nam zijn taak meteen ter harte: hij introduceerde mij –in menig opzicht een dubbele schacht - bij de medebewoners en verduidelijkte de spelregels en geplogenheden van het huis.  
Hij deed dit met een serieux en een uitgestreken gezicht waaraan we nog moesten wennen.
Toen we later de Engelse uitdrukking “spreken met een stiff upper lip” hoorden gebruiken, wisten we meteen dat Jef die expressie al langer kende en er wellicht mee geboren was.

Snel hadden we echter ook door dat achter die ietwat stugge blik meer empathie en inlevingsvermogen school dan dat hij wilde laten blijken.  Dat mochten we ook ondervinden toen we enkele jaren later het praeseslint omgegord kregen en we op hem als  onze mentor konden rekenen. 

Tijdens de ettelijke discussies -over de meest uiteenlopende onderwerpen- die op 't kot gevoerd werden, lagen de opvattingen vaak mijlenver uit elkaar, wat de gemoederen nogal eens fel deed oplaaien.  Jef leek er plezier in te vinden steevast een extreem standpunt te verdedigen en zich de rol van advocaat van de duivel toe te eigenen.  Beginselvast als hij was, verdedigde hij echter steeds kordaat zijn eigen mening, maar voelde zich tevens niet te beroerd om achteraf, liefst onder vier ogen, zijn waardering voor andermans overtuiging te laten blijken.  Die Spielerei heeft hij met de jaren wel wat laten varen, wellicht door de omstandigheden, want hij was in tussentijd uitgegroeid tot een alom gerespecteerde stedenbouwkundige architect, een autoriteit in zijn vakgebied.

Het gezegde ‘een ruwe bolster met een blanke pit’ op hem toepassen is er misschien wat over, maar een gevoelig man was Jef wel, al deed hij (alvast in zijn onstuimige jeugdjaren) zijn best om het niet te hard te laten blijken.  Bij elke ontmoeting bewees hij steeds dat zijn belangstelling voor het wedervaren van zijn vrienden en hun familie oprecht en concreet was.

Jef, je zult hard gemist worden.  Op de eerste plaats door Annemie, je kinderen en kleinkinderen, ook door je vele collega’s en vrienden. 

Maar ook je Leuvense kotmaten die al meer dan zestig jaar lang een vriendschapsband koesteren en in stand houden, zullen je niet vergeten.
Zij missen je nu al heel erg.

Raf van der Donckt
1 december 2019