Paul Bauters

 in memoriam

6 mei 1935 - 12 mei 2012

Het bericht van Paul's overlijden overviel ons en liet ons verslagen achter, maar tegelijk haalde het een rist jeugdherinneringen naar boven.
Een viertal jaren ouder was hij, en reeds student in de rechten aan de unief te Gent, toen wíj nog naar het college fietsten.
Wij, dat waren buiten ondergetekende, mijn makkers, leeftijdsgenoten, vrienden Van Cauwenberghe en Vandenhaute.
We keken op naar Paul, als naar een mentor. Want hij was toen al een belezen en erudiet man waar gezag en wijsheid van uitstraalde.
Hij wekte ons enthousiasme voor toneel en samen trokken we naar de zondagnamiddagvoorstellingen in de KNS te Gent. Dank zij hem ontplooide zich voor ons de wereld van Peer Gynt en Henrik Ibsen.
Daarna liepen onze wegen uiteen: hij werd vrederechter te Brussel, wij trokken naar Leuven.
Jaren later werd de band nog even aangehaald toen zijn jongste zus Cecilia met onze oudste broer Hubert trouwde.
Intussen had hij in 1965 zijn studiewerk omtrent Adalhard van Huise afgerond en kwam zijn boek uit over deze nobele abt van Corbie en heiligverklaarde neef van Karel de Grote. Enkele jaren te voren waren we nog met hem, samen met onze ouders en pastoor Buckens van Huise, de ruines van deze eens zo prestigieuze abdij in Picardie gaan bewonderen.

Dat Paul - ondanks zijn job en zijn verblijf in de grootstad - niet vervreemd was van zijn thuisland had hij al voor een stuk met zijn boek over Huise en Adalhardus bewezen.
Maar dat hij meer in zijn mars had, en niet beantwoordde aan het stereotiep beeld van een kamergeleerde, bewees hij met de realisatie van wat hij aanvankelijk wellicht alleen als een droom had gekoesterd: de herverrijzenis van een windmolen op de historische molenterp van Huisekouter.
Voor het verhaal en de beelden van deze krachtproef verwijzen we graag naar de desbetreffende webstekken. Op de site van Levende Oost-Vlaamse Molens vzw kan je een aangrijpend huldebetoon lezen aan hun stichter en op de eigen pagina's van de Huisekoutermolen o.m. het verhaal van de restauratie.
En ook op Wikipedia is inmiddels een pagina aan Paul als molinoloog gewijd.

Alles waar Paul zich in inleefde, tilde hij naar een hoger vlak, verschafte hij een nieuwe dimensie. Hij hield van zijn molen en van het het molenaarsvak als geen ander, en tegelijk zag hij de noodzaak om die beleving aan anderen door te geven en zo werd hij een bezielend lesgever en wellicht de meest prominente molinoloog van de 20ste eeuw.
Zulks belette hem geenszins ook zijn ambt van vrederechter voor het volle pond serieus te nemen. Dat bewijst onder andere het boeiend essay dat van zijn hand verscheen in het januarinummer (2000) van Streven onder de titel: Rechter zijn: spreken en (ver)zwijgen...

Niet alleen Dina en zijn kinderen zullen hem hard missen.
Ontelbaar zijn ze, vermoed ik, die nog vaak met weemoed en dankbaarheid zullen terugdenken aan zijn vaardigheid, zijn inzet, zijn wijsheid.