Mimi 70

Mimi 70 !
[ klik de foto's aan die je wil vergroten ]
Waarschijnlijk waren ze dun gezaaid, zij die de toekomst met optimisme tegemoet zagen, die 24ste juni 1940, de dag dat ten huize Van der Donckt nummer vier het levenslicht zag. Ongerustheid om de pas verklaarde oorlog was immers troef en overstemde zowat bij iedereen het voorbije lentegevoel. Maar in dat jonge gezin ruimde dat gevoel van onbehagen nu toch wel even plaats voor onverholen blijdschap: na drie musketiers had er zich eindelijk een flinke dochter aangemeld ! Een jarenlang gekoesterde wens van ons moeke werd werkelijkheid. Eigenlijk typisch Mimi: al sinds haar pril bestaan beantwoordde onze oudste zus duidelijk aan het ideaalbeeld dat ons moeder aan haar dochters stelde. (Ik wil bij het maken van deze deze bedenking nadrukkelijk stellen dat dit geenszins een vergelijkend waardeoordeel over mijn andere dierbare zussen inhoudt ..) We gaan hier zeventig jaar na datum nog géén biografie samenstellen - daarvoor is het nog véél te vroeg - maar met plezier diepen we wat souvenirs uit het fotoarchief op.	Misschien zit de oorlog er voor iets tussen en waren de filmrolletjes schaars geworden, maar Mimi is al ruim 9 maand als ze voor het eerst met hobbelpaard en al in het familiealbum opduikt (1ste foto links). Enkele maanden later, in augustus 1941, zet ze reeds haar eerste pasjes. Op de twee volgende foto's zijn we al in de lente van 1942. Mimi toont fier haar eerste bloemenpluk en daarna haar broederschaar. Loe is dan nog maar een ukje van hooguit 3 maand en kon nog niet mee op de foto
De foto links dateert van 1943 en laat nu trots het complete familiekwintet zien. Een jaar later mogen pa en ma er ook bij, ter gelegenheid van Ignace zijn eerste communie. (Bewonder diens Ecole-Marin-pakje, dat nog ettelijke keren opnieuw zijn communie zal doen). Onderaan links zijn we al in 1947, de oorlog voorbij. Tijd voor Mimi's eerste communie, tegelijk met Huberts plechtige editie. Zo fris en monter haar blik is op de foto links, zo sip kijkt ze op de volgende. Geen idee waarom. Weinig waarschijnlijk dat de reden Arja was, onze eerste Dobermann, die mee op de foto mocht. Onze zus heeft immers altijd al een zwak voor honden gehad. Kijk maar naar het kiekje in het midden, nog met Arja's voorganger, en bemerk - intussen is ze al uitgegroeid tot een flink meisje - hoe ze op de foto daarnaast liefdevol, en tegelijk een tikkeltje ondeugend, de snoezige Dobermann-puppie aan haar boezem drukt .. Trouwens, dribbelde er - nog vele jaren later - in de Sasboslaan niet steevast een Beagle voor de voeten?

Met de kiekjes hiernaast keren we nog eens terug naar de jaren 1945-46. Onze ouders ademden nog even de bevrijdingssfeer in, en koesterden al concrete bouwplannen. Wij genoten van onze kommerloze vlegeljaren. De immens langgerekte tuin van ons geboortehuis in het dorp nodigde uit tot ongeremd ravotten & voetballen, en nimmer ontbrak Mimi daarbij. Daarom is het eerste kiekje niet echt representatief: Mimi met pop, en evenmin het volgende: Mimi hangt de poppenwas op. (Bemerk evenwel haar assistent die foutloos de wasspelden aangeeft ..). In '46 is onze zus dolgelukkig dat ze een levende poppemie in haar armen mag sluiten, in casu ons aller zus Rita. Linksonder was het in datzelfde jaar hoogzomer en werden we met zijn allen in enkele wastobben buitengezet. Daarnaast kan u proberen de verenigde kroosten van de vdd'kes en de De Potters in Merelbeke te identificeren. Daarboven doet zus Mimi - we schrijven intussen 1950 - een geslaagd gastoptreden in de Sint-Arnoldus-processie te Tiegem.

De 17de september 1951 staat Mimi afgeborsteld klaar voor die eerste trip naar het verre en onbekende pensionaat van Ollignies. Ze overleeft probleemloos de taalbadonder-dompeling en staat het jaar daarop paraat in het smetteloos wit van haar plechtige-communie-gewaad.
Dan maken we een heuse sprong, zowel in de tijd als in de ruimte: Mimi poseert hier terecht fier boven op een top in het Zwitserse hooggebergte. Ik gok: de Veisivi in 1962 ?

En in 1964 breekt voor ons zus een nieuw leven aan: ze trouwt op 11 april met Luc Descamps (en dat hebben ze in Huise geweten).
Ze nestelen zich in Kortrijk-Bellegem, de heimat van Luc, en samen brengen ze vier kinderen groot. Die worden op hun beurt volwassen, verloven zich en trouwen. Niks lijkt deze normaal-gelukzalige evolutie te kunnen verstoren, tot plots in 1994, Stefaan, hun jongste oogappel, uit het leven wordt weggemaaid. Amper een jaar later wordt Mimi geconfronteerd met een levens-bedreigende ziekte die ze goddank weet te overwinnen, mede dank zij het donorschap van haar jongste broer.
Mimi: jouw pad liep niet steeds over rozen, maar geen ogenblik heb je overwogen over stag te gaan. Namens alle broers, zussen en aanverwanten wensen we je nog een goede vaart en oprecht 'ad multos annos'.
Je bent immers het onovertroffen voorbeeld van het inmiddels in Vlaanderen wereldberoemde adagium : Nil Volentibus Arduum !