|
Loe 70 |
 |
|
Loe 70 |
|
[ wijs de foto's aan voor toelichting - aanklikken om ze te vergroten ]
Juli 1942: de kleine Laurent beurtelings op de armen van een fiere ma en pa, en maart 1943: zijn eerste stappen in de wereld, 13 maanden jong. |
Laten we ons even verplaatsen naar het begin van het jaar 1942.
Het einde van de oorlog is nog lang niet in zicht. Het Britse 8ste leger krijgt het in Noord-Afrika aan de stok met veldmaarschalk Rommel, en in het Verre Oosten zijn de Japanners volop in het offensief. Hoe het oorlogsgebeuren toen in Huise en omstreken werd aangevoeld, daar weten we weinig concreet over, maar ten huize Van der Donckt steeg ongetwijfeld de spanning want op Lichtmis van dat jaar werd een vijfde telg geboren . Zes dagen later hield men hem boven de doopvont, waar hij met de naam Laurent bedacht werd. (Die prinselijke naam zal hij pas vele jaren later moeten inruilen - overigens zonder merkbaar protest van zijn kant - voor de huidige bondige roepnaam Loe). Het moet toen barkoud zijn geweest, want met dank aan Google en het KMI weten we: "Dit jaar heeft het tijdens de maand februari elke dag gevroren in Ukkel (zoals in 1956). In dit station telt de maand een recordwaarde van zeventien sneeuwdagen. De maximale dikte van de sneeuwlaag bedraagt 18 cm. Elders in het land, meer bepaald in de Ardennen, worden merkwaardige sneeuwdikten gemeten ..Van 6 januari tot 15 maart – gedurende negenenzestig dagen na elkaar – ligt er sneeuw op de bodem in Ukkel "... Het is een leuk toeval dat hier de link met 1956 wordt gelegd. Uiteraard waren Loe - en trouwens ook ondergetekende - nog veel te jong om zich de winter van 1942 te herinneren. Die van 1956, dié hebben ze geweten en aan den lijve ondervonden: wekenlang was het toen óf te koud, óf lag alles dichtgesneeuwd, óf was het veel te glad om samen naar het college te fietsen. Het was iedere dag improviseren hoe in Deinze te geraken. Dàt waren nog 's winters ... 
!! |
|
De 1ste foto hiernaast werd gemaakt op 21 mei 1945, luttele dagen na de
Duitse capitulatie - dit ter zijde, maar de ware aanleiding was echter
het eerste communiefeest van steller dezes, de knaap in het midden met het
école-marin-pakje. Een verklaring waarom de kleine Laurent er zo
bedremmeld bij staat, is wellicht dat hij dàn al beseft dat óók hij niet
zal ontsnappen aan die obligate eerste-communie-outfit, die, als hij aan
de beurt zal zijn, al aan zijn vierde uitgave toe zal zijn (zie foto
eronder, in mei 1948).
Merk op dat de eerste twee kiekjes nog in de 'dorpstuin' werden geschoten,
terwijl de vierde foto al aan het nieuwe huis werd genomen en dus uit de
'Ooievaarsnestperiode' stamt. De broers & zusjes Van der Donckt zijn er
voor de feestgelegenheid aangevuld door neven & nichtjes: Marc & Nicole
Thomaes en de zusjes Sas uit Haacht |
|
 
|
Evenmin als zijn oudere broers ontsnapte Loe aan een aantal jaren internaat
bij de jezuïeten te Gent. Op de foto links zien we hoe hij er op 22 maart 1953 gevormd wordt door de bisschop van Gent, mgr. Callewaert. We herkennen ook August De Schryver - zelf oud-leerling van Sint-Barbara en toen al Minister van State - als vormselpeter, en onszelf als toeziende koorknaap op de achtergrond. Twee jaar later werden we samen extern en fietsten we dagelijks naar Sint-Hendrikscollege in Deinze. Vanaf 1958 was Oudenaarde Loe zijn bestemming. Hij was er al vlug actief in scouting en enkel jaren later ook als leider. Hij was zonder discussie ook de beste sportman van 'de bende'. In de zomer van 1962 - het is hier op deze webstek al eens ter sprake gekomen, maar we zetten het hier graag nog 's in de verf - trok hij samen met vriend en dorpsgenoot Gerard Moerman, per fiets naar Lourdes. Na zeven dagen en 1200 km zijn ze in Pau. De dag daarop vatten ze de klim van de Tourmalet aan, vanuit St Marie de Campan gelegen op een hoogte van 847 meter. De col bevindt zich op 2115 meter na een de beklimming van 17,2 km. Het gemiddelde stijgingspercentage is 7,4% met een maximum van 13,5%. En dat met loodzware fietsen (17 kg) met een gewone potversnelling (3 vitessen!) en 12 kg bagage. De Col d’Aspin daarna was kinderspel in vergelijking met de Tourmalet, zo wist hij ons nog te vertellen. (Het zweet parelt al op ons voorhoofd, alleen maar door er aan te denken ..) De laatste foto is een merkwaardigheid omdat broer Loe - van oudsher een verstokte niet-roker - er stiekem aan een pijp zit te lurken. Was het die van ons vader? Of wou hij een stoere indruk maken op de jongedame naast hem?  |
|
Het lag dan ook wat in de lijn der verwachtingen dat
Loe in 1962 naar Leuven trok om er aan het Sportkot de licenties
L.O. en Kine te behalen, en het er tussenin voor een jaar tot preses te
schoppen. Of hij dààr of bij de scouts in Oudenaarde bovenvermelde jongedame
leerde kennen zijn we even kwijt. Feit is dat Riet - want zo bleek zijn toekomstige eega in de wandeling te heten - toentertijd te Leuven studeerde aan de Sint-Elisabeth-verpleegsterschool, maar toevallig ook de jongste zus was van de aalmoezenier van de Oudenaardse verkenners. Vandaar onze twijfel omtrent de chronologie van de gebeurtenissen. Na zijn legerdienst (niet ingecalculeerd in zijn carrièreplanning, maar met dank aan een 'deserterende' oudere broer 
..) huwden ze op 20 april 1968 te Temse. Het was met alles erop en eraan: de obligate
staatsiefoto's gevolgd door een poepsjiek trouwfeest in het Parkhotel te Sint-Niklaas.Bewonder de statige familiefoto hiernaast: we tellen nog twee minderjarigen maar ook al de eerste kleinzoon, Michaël. Het is vermoedelijk wel de laatste groepsfoto met Va in ons midden. En .. van trouwen komen doorgaans kinderen. Pieter was de eerste spuiter (1969), weldra gevolgd door Maarten, Joost en Aard. In geen tijd was Riet thuis aan het opboksen tegen een overwicht van vijf mannen.  Hun eerste woonst in de Stationsstraat te Burcht werd snel ingeruild voor een ruim herenhuis in de Kloosterstraat, waar nog een kinepraktijk werd aangebouwd. |
  |
 |
Nu, ruim 40
jaar later, breekt voor Loe & Riet een
nieuwe levensfase aan na de druk van de
beroepspraktijk en een jarenlang engagement
in het gemeentebestuur. De zonen staan al lang op eigen benen, en we zien hiernaast hoe Loe apetrots kleinzoon Andreas in de armen drukt .. Aan platte rust echter is Loe nog lang niet toe: met onverdroten ijver bouwt hij mee aan een nieuwe energie- & seniorvrien-delijke woning . Broer Loe, zonder twijfel vertolk ik ook de gevoelens van alle broers, zussen, neven & nichten als we je langs deze weg alle heil toewensen bij deze bijzondere verjaardag, die na zoveel lentes, onvermijdelijk een herfstkleurtje krijgt. Het ga je goed ! In onze jeugd beleefden we heel wat samen: we fietsten tegelijk naar hetzelfde college (jij wel een tandje sneller ..) en we zaten samen op kot te Leuven. Later hebben we ons allebei - zei het dan elk met onze eigen accenten - daadwerkelijk geëngageerd om voor onze medeburgers een aanspreekpunt te zijn. Ik maak me sterk dat dit ook door jou als een solide, deugddoende verbondenheid ervaren wordt.! |
Bijgewerkt op 12/08/2018 © Raf van der Donckt
